Κώστας Καββαθάς
Ο τρόπος που είμαστε...Σας συναντώ στο δρόμο, σε κοινωνικές εκδηλώσεις, αεροδρόμια (από το ¶ργος Ορεστικό ως τη Λευκωσία), σε εστιατόρια, κινηματογράφους, παντού... Παλιοί αναγνώστες, με το (συναισθηματικό) βάρος να πέφτει στους ώμους εκείνων που ξεκίνησαν μαζί αυτό το απίθανο ταξίδι, αλλά και σε νέους, που δεν περιμένω να σκέπτονται σαν τους παλιούς. Η συνηθισμένη φράση είναι: «Δε με γνωρίζετε. Είμαι μηχανικός/γιατρός/αξιωματικός του Στρατού Ξηράς/πιλότος της Πολεμικής-Πολιτικής Αεροπορίας/(ακόμα και...) χειρουργός (τρεις σε μία εβδομάδα!). Θέλω να πω πως ό,τι έκανα στη ζωή μου το οφείλω στους 4Τ και σ’ εσάς...». Αν έχουμε χρόνο, ανταλλάσσουμε δυο κουβέντες. Για τα αρχαία με τους παλιούς, τα αδιέξοδα της ψωροκώσταινας των «δομημένων» πολιτικών, των μιζαδόρων και των άλλων ειδών που συναντάμε στα παράθυρα της τηλεόρασης και διαβάζουμε στις εφημερίδες (Κυριακάτικη, 24/06: «Όργιο με τις προμήθειες σε τρία νοσοκομεία» διαπίστωσαν οι Eπιθεωρητές Υγείας). Με τους νεότερους μιλάμε για την αισιοδοξία που πρέπει να μας διακατέχει. Δεν μπορεί, λένε, κάτι θα γίνει. Πιο πολύ, όμως, μιλάμε για τον τρόπο που είμαστε. Για τους ανοιχτούς, χωρίς μπάτσους, ραντάρ και κάμερες δρόμους, για τη μαγεία του ταξιδιού, για τον ίδιο το Δρόμο. Κανείς μας δεν είχε διαβάσει Κέρουακ, η Route 66 ήταν στο μακρινό μέλλον, αλλά ο Tζέιμς Nτιν και η Porsche RS ήταν στα μυαλά όλων των «πυροβολημένων» με τους αγώνες και την αυτοκίνηση - και, βέβαια, στο δικό μου! Το θέμα των συζητήσεων είναι, σχεδόν πάντα, το ίδιο: πού πήγαν τα «καλά χρόνια»; Μάταια προσπαθώ να πω ότι κάθε εποχή έχει τα καλά της και πως μόνο η ασθένεια της νοσταλγίας κάνει τους παλιούς να λένε πως οι δεκαετίες του ’60 και του ’70 ήταν «καλύτερες». Οι φίλοι είναι ανένδοτοι και μάλλον έχουν δίκιο. Η εποχή που διανύουμε είναι ένα κακό αντίγραφο. Χειρότερο θα ’λεγα. Κίβδηλο, εξωνημένο, πουλημένο στις διεθνικές και στα copy-paste προϊόντα τους, είτε αυτά είναι αυτοκίνητα είτε οδηγοί. Ο μόνος χώρος που διαθέτει (ακόμα) την παλιά αίγλη είναι εκείνος του MotoGP. Αρκεί να τους δείτε για λίγα λεπτά στην ΕΤ3, για να καταλάβετε τι σημαίνει αγώνας. Τα ράλλυ θυμίζουν ταινία καρτούν. Μερικοί νοσταλγοί του (λαμπρού) τους παρελθόντος προσπαθούν να τους δώσουν ψυχή, αλλά μάταια. «Live your Myth in Greece» λέει ο τίτλος του άρθρου σε αυτό το τεύχος και, αν ο δικός μου μύθος είναι αυτό που είδα για 30 δλ. στην τηλεόραση, τότε πρέπει να βρω άλλο μύθο για τα χρόνια που μου απόμειναν. Πολλοί είναι οι υπεύθυνοι για την υποβάθμιση. Οι οργανωτές, που κάνουν τα χατίρια του τηλεοπτικού τσίρκου που τα θέλει όλα στο πιάτο. Κοντά, για να μην κουράζονται τα συνεργεία, σε στάδια, για να μαζεύεται το κοινό και οι κάμερες. Όπως έχετε καταλάβει, το πρόβλημα με πολλούς από εμάς είναι ότι ζήσαμε μια εποχή που οι αγώνες ήταν... αγώνες! Η Formula 1 διατηρεί την παλιά της αίγλη, αλλά η συνέχεια είναι αβέβαιη, μια και έχω την αίσθηση πως σύντομα οι «οικολόγοι» θα αρχίσουν να διαμαρτύρονται για τη «σπατάλη» των καυσίμων και να καταπίνουν (αμάσητη) την εισβολή των Αγγλοαμερικανών στο Ιράκ και το Αφγανιστάν. Ας μην ξεχνάμε την εκπαιδευτική αφασία, που έχει κάνει τα περισσότερα παιδιά να μην καταλαβαίνουν την ορολογία των αγώνων.
«Φαίνεστε κουρασμένος» είπε ο συνταγματάρχης των Τεθωρακισμένων που ταξίδευε με την 4χρονη κορούλα του από την Καστοριά στην Αθήνα. «Διαλυμένος» απάντησα. Και πώς να μην είσαι, αν ζεις κι εργάζεσαι στην Ελλάδα;
Μια και αναφέρθηκα στα ράλλυ, οφείλω να πω κάτι για έναν άνθρωπο που δίνει τη ζωή (και τα χρήματά) του για να κρατήσει τους αγώνες ζωντανούς. Είναι ο Αλέξανδρος Μανιατόπουλος. Στην κανονική του ζωή αντιπροσωπεύει τη Renault και την Porsche. Στη... «Second Life» είναι, όπως εγώ, ένας avatar που προσπαθεί να αναστήσει τους... νεκρούς! Από τη θέση του αντιπροέδρου της ΕΛΠΑ, ξοδεύει χρόνο και χρήμα για να αλλάξει την εικόνα του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Εγώ προσπαθώ να κρατήσω ζωντανή την αθλητική αεροπορία (φωτ. ανεμοπτέρων Grob), αφού η πρώτη αγάπη δεν ξεχνιέται. Και οι δύο προσπαθούμε να χτίσουμε παλάτια στην άμμο. Τις περισσότερες φορές η άμμος αποτελείται από ανθρωπάκια που παίζουν τα συμπλεγματικά παιχνίδια τους για να κερδίσουν λίγα ευρώ ή να πάρουν κάποια θέση στη Λέσχη, το Σύλλογο, την Ομοσπονδία. Επειδή η ιστορία μας πάει πολύ πίσω στο χρόνο, είμαι σε θέση να γνωρίζω ότι πολλά απ’ όσα γίνονται στους ελληνικούς αγώνες ξεκινούν με τη δική του οικονομική συνεισφορά. Ο Α.Μ. συμφωνεί ότι οι αγώνες, έτσι που τους έκανε η τηλεόραση, δεν έχουν σχέση με τους παλιούς μαραθωνίους, τις αναβάσεις και τις φοβερές αναμετρήσεις των αγώνων ταχύτητας στα νησιά. (φωτ. από Ρόδο ή Κέρκυρα)
Όμως, η Νέα Τάξη και οι μικρομεσαίοι που την εκπροσωπούν σιχαίνονται τα μηχανοκίνητα σπορ. Δεν ανέχονται τα αγωνιστικά αυτοκίνητα και τις μοτοσικλέτες (ούτε τα καρτ, οι γελοίοι), φοβούνται τα αεροπλάνα και μισούν τα... ανεμόπτερα, γιατί, όπως λένε, «θέτουν σε κίνδυνο την υγεία των παιδιών»! Τέτοιος βαθμός βλακείας συναντάται μόνο σε λαούς που δεν έχουν παρελθόν. Οι Έλληνες έχουμε παρελθόν. Μέλλον δεν έχουμε.
Για να καταλάβετε πού βρισκόμαστε, κάντε ένα πείραμα: αναφέρετε ονόματα Ελλήνων και ξένων οδηγών που σφράγισαν την εποχή τους στα παιδιά σας. Αναφερθείτε σε ιστορικές μάχες στα σιρκουί της Formula 1, στη νίκη της Μουτόν με το Quattro, στη «μεγάλη» Πάρνηθα, τη Ρόδο και την Κέρκυρα. Θα σας κοιτάνε σαν να ήλθατε απ’ τον ¶ρη.
Όλα νεκρά. Θαμμένα κάτω από σωρούς φυλλάδων και τηλεοπτικών εκπομπών που παρουσιάζουν και λιβανίζουν τα απόλυτα σκουπίδια. Ο κόσμος μας αποτελείται από θαμπές εικόνες στις μνήμες των παλιών και όνειρα στο νου λίγων νέων ανθρώπων, σαν του διευθυντή των 4Τ Κύπρου (που κυκλοφόρησαν με 200 σελίδες ως αυτόνομο περιοδικό), Δημήτρη Γιόκκα, που έχει πάθος με την F1, και ίσως κάποιων άλλων.
Τριάντα επτά χρόνια απ’ το πρώτο «Εν Λευκώ». Με όλη μου την ψυχή εύχομαι να γιορτάσουμε (μαζί) τα 40, αν και νομίζω ότι αρκετά με ανεχτήκατε και πρέπει να εγκαταλείψω τη σκηνή. Ίσως να χωθώ στο «κωσταλέξι» μου και (αν μπορώ) να γράψω βιβλία. Ο Μάρκες έγραψε τα «Memoria de mis putas tristes» σε μεγαλύτερη ηλικία, γιατί όχι κι εγώ; Πάντως, επαναλαμβάνω. Αν νομίζετε ότι κουράστηκα, ότι γράφω «τα ίδια και τα ίδια», στείλτε μου e-mail και θα την κάνω με ελαφρά πηδηματάκια.
Η «Γυναίκα», οι «4ΤΡΟΧΟΙ» και το «Μίκι Μάους» είναι τα αρχαιότερα περιοδικά στη χώρα μας. Οι 4Τ μια ζωή στην πρώτη γραμμή. Ορκισμένοι εχθροί της γκλαμουριάς, λέμε στους αναγνώστες (που θέλουν και μπορούν ν’ ακούσουν) ότι πρέπει να αγωνίζονται για την προσωπική και την εθνική τους αξιοπρέπεια, γιατί δεν πιστεύουμε στα πρακτόρια του Σόρος που θέλουν να κάνουν τα Βαλκάνια (και τον κόσμο) ένα απέραντο σουπερμάρκετ. Προσπαθώ, αλλά δεν μπορώ, να ξεχάσω τους αγώνες μας για την οδική ασφάλεια και την προστασία του περιβάλλοντος. Θα πω ότι κανένα περιοδικό στην Ελλάδα και στην ΕΕ δεν έχει αφιερώσει τόσες σελίδες σε έρευνες, προτάσεις και σχέδια για την αντιμετώπιση των προβλημάτων του περιβάλλοντος. Το ΦΑΕΘΩΝ 2004 (φωτ. από τον αγώνα) ήταν δική μας ιδέα η οποία θάφτηκε από τα ξεκαπίστρωτα τυπάκια τής τότε κυβέρνησης (με εξαίρεση τον πρόεδρο της «Πολιτιστικής», Ευγένιο Γιαννακόπουλο, και τον ¶κη Τζοχατζόπουλο, που το επιχορήγησε με 50.000 ευρώ από το Υπ.Αν. Όλοι οι άλλοι, με πρώτη τη ΝΕΤ, που ήταν «μεγάλος χορηγός», αλλά δεν ασχολήθηκε, αφού κάλυπτε αποστολή «κολλητών» που έληξε άδοξα όταν οι βεντέτες «πλακώθηκαν» μεταξύ τους, δεν έδωσαν σημασία στο γεγονός ότι 18 οχήματα κάλυψαν 850 χλμ. μόνο με το φως του ήλιου. Σε μια εποχή που όλοι μιλάνε για την καταστροφή του πλανήτη και οι κυβερνήσεις λαμβάνουν μέτρα για να την περιορίσουν, η ελληνική κυβέρνηση έγραψε τον αγώνα και την πρότασή μου για το Ολυμπία-Πεκίνο στα αμελέτητά της. Ελπίζω, όταν πια θα έχω εγκαταλείψει τη δημοσιογραφία, κάποιος από τους συνεργάτες μου (ο Σ.Χ.;) να γράψει λίγα λόγια για μια παρουσία που όλες οι κυβερνήσεις προσποιούνται πως δεν... υπάρχει. Αυτό και μόνο δείχνει γιατί πέτυχαν οι 4ΤΡΟΧΟΙ. Δε διαβάζονται από άτομα μειωμένης αντίληψης!
Οι περισσότεροι έχετε καταλάβει πως κάτι δεν πάει καλά. Ρωτάτε, αλλά δεν είμαι (ακόμα) σε θέση να μιλήσω.
Κώδικας Οδικής Αφασίας
Δουλειά δεν είχε ο διάβολος...
Τετάρτη, 11 το πρωί. Bρίσκομαι στο ΑΤ Βούλας, όπου έχω πάει για ανανέωση αδειών. Συζητάμε με τους αξιωματικούς για τα δυστυχήματα που γίνονται κάτω απ’ την επήρεια του αλκοόλ και για τις πρώτες εντυπώσεις από την εφαρμογή του νέου ΚΟΚ, μια και το μεγαλοφυές έκτρωμα δε μου έχει κάνει απλώς εντύπωση, αλλά με έχει αφήσει άναυδο. Οι άνδρες του ΑΤ αλλάζουν θέμα κι ακολουθώ. Οι άνθρωποι απλώς εκτελούν εντολές. Παίρνω τα «χαρτιά» και μπαίνω στο Fiat Panda, για να πάω στο γραφείο στο Κορωπί. Στροφή 180 μοιρών στη Βούλα, ανάβει το πράσινο, ξεκινάω... κοιμισμένα, σκεπτόμενος τα προβλήματα της ημέρας και το αν η εταιρεία μας μπορεί να παραχωρήσει στο ΑΤ δυο, τρεις υπολογιστές και, αν είναι δυνατόν, κάποια επίπεδη οθόνη.
Το πρωινό, ήρεμο. Η καταιγίδα που έχει περάσει πριν από λίγο κάνει το χώμα να μυρίζει. 1η, 2η, 3η, φρένο. Μπροστά, κυριούλα με γιαπωνέζικο μικρό. Επιταχύνω για να προσπεράσω το «εμπόδιο» που πάει με 80 χλμ./ώρα. Προσπερνώ με warp speed 104 χλμ./ώρα, με όριο τα 70.
Η πράξη δεν επηρεάζει τίποτα και κανέναν.
Όμως, τα ταμεία του οίκου κοινωνικής και πολιτικής ανοχής δεν πάνε καλά. Τι κάνουν οι υπουργοί όταν τα οικονομικά του «σπιτιού» χωλαίνουν; Πρώτον, θέτουν σε ισχύ αναδρομικούς νόμους και, δεύτερον, φλομώνουν τους υπηκόους με πρόστιμα. Για «κατάληψη ακτών» από τραπεζοκαθίσματα (που οι ίδιοι έχουν δώσει άδεια να τοποθετηθούν), για αυθαίρετα (που οι ίδιοι έκαναν/κάνουν τα στραβά μάτια για να χτιστούν, ώστε να εξασφαλίσουν την εκλογική τους πελατεία) και, βέβαια, για υπερβολική ταχύτητα. Προσοχή εδώ! Δεν εννοώ μόνο τον επικίνδυνο τρόπο με τον οποίο οδηγούν ορισμένα κωλόπαιδα με «φτιαγμένα», μεταποιημένα κάρα με αεροτομές και LED που φωτίζουν το «εγώ» του ιδιοκτήτη, αλλά και τα άλλα, τα πανάκριβα Μ5 και τα φτιαγμένα «Mερσεντέ», που οδηγούν τύποι που με το ένα χέρι κρατάνε το κινητό και με το άλλο το τιμόνι.
Τους τελευταίους μήνες Υπουργός Μεταφορών είναι ο παλιός γνωστός μου Μιχάλης Λιάπης, ο οποίος, για να είμαι δίκαιος, έχει κάνει με τον κ. Σουφλιά τεράστιο έργο στα ΜΜΜ, μια και δεν είναι λίγο να επεκτείνεις τις γραμμές του μετρό και του προαστιακού. Στον τομέα της οδικής ασφάλειας, όμως, ο Μιχάλης τα έχει κάνει θάλασσα, αλλά περί αυτού σε επόμενο τεύχος. (σκίτσο ή φωτό από συνεργείο μπάτσων που έχει στήσει καρτέρι)
Ας επιστρέψουμε, όμως, στη σύλληψη του δέντρου και στην απόδραση του δάσους...
«Τσουλάω» με 3η, όταν μπροστά μου «χύνεται» τύπος με laser gun.
― Τι έγινε; Pωτάω απορημένος.
― Πηγαίνατε με 104, με όριο τα 70.
― Έκανα τέτοιο έγκλημα;
― Μας δουλεύετε;
― Μάλλον εσείς με δουλεύετε.
H ποινή; 350 ευρώ και αφαίρεση... διπλώματος για 2 μήνες!
― Μήπως έχετε ακούσει το όνομα που βλέπετε στο δίπλωμα; Pωτάω διαδοχικά τους δύο άνδρες και την κυρία που γράφει την κλήση.
― Ποιο όνομα;
― Κώστας Καββαθάς.
― Όχι.
― Tο 4ΤΡΟΧΟΙ;
― Όχι.
Αναρωτιέμαι αν πρόκειται για το χάσμα των γενεών ή αν οι ανώτεροί τους είναι... χειρότεροι απ’ αυτούς. Με έγραψαν, πλήρωσα (με τη φραγκολεβαντίνικη έκπτωση) το 50% των 350 ευρώ κι έκανα αίτηση να πάρω πίσω το εργαλείο της δουλειάς μου.
Σκέφτηκα πολύ πριν γράψω αυτό το σημείωμα. Με κανέναν τρόπο δεν ήθελα να χρησιμοποιήσω τη θέση μου στο περιοδικό και στην εφημερίδα ΠPΩTO ΘΕΜΑ (όπου επίσης το έγραψα) για να αποφύγω την ποινή. Όμως, σκεπτόμουν. Αν παραβίαζα το «όριο» σε ένα δρόμο όπου υπήρχαν πεζοί, σχολεία, καταστήματα, θα έπρεπε να μου πάρουν όχι το δίπλωμα, αλλά το κεφάλι. Όμως επιτάχυνα για να προσπεράσω ένα εμπόδιο, ξεπέρασα ένα εισπρακτικό όριο και με τιμώρησαν με τη μισή μου σύνταξη και την αφαίρεση του εργαλείου της δουλειάς μου (του διπλώματος). Kαι αυτή η άκριτη πράξη έχει μοναδικό στόχο να υπεξαιρέσει τα χρήματα.
Γι’ αυτό, αμυνθείτε. Αγοράστε συσκευές αντιραντάρ, ειδοποιήστε (με τους προβολείς σας) τους άλλους, στείλτε τις θέσεις όπου παραφυλάνε οι εισπράκτορες, αλλά καταγγείλετε και τα γαϊδούρια που οδηγούν σαν αφηνιασμένοι.
Και, για να μην υπάρξει η παραμικρή αμφιβολία για τις προθέσεις μου, λέω (για χιλιοστή φορά): τηρείτε πιστά τον Κώδικα του Δρόμου, τον Κώδικα των Ιπποτών των Δρόμων. Οδηγείτε ζωηρά, για να μην μπλοκάρετε την κυκλοφορία και στραγγαλίζετε την πόλη. Δίνετε προτεραιότητα στους πεζούς, μην παρκάρετε στις διαβάσεις, μη φέρεστε σαν νεοελληνικά γαϊδούρια.
Μη δίνετε την ευκαιρία τους εισπράκτορες των ανθρώπων με τα μαύρα να σας μαδήσουν. Όπως ΟΛΟΙ οι προηγούμενοι (με πρώτο τον Θ. Πάγκαλο, που υποδύθηκε τον Υπουργό Μεταφορών για ένα μικρό διάστημα), έχουν τόση σχέση με την οδική ασφάλεια όση εγώ με τα σανσκριτικά.
Ποία η άποψή μου για το νέο ΚΟΚ; Τίποτα παραπάνω από ένα φορομπηχτικό μέτρο που καμία σχέση δεν έχει με την εκπαίδευση και την πρόληψη. Απλώς, αποφάσισαν να αντιμετωπίσουν το θανατικό με βαριά πρόστιμα, γιατί μέχρι εκεί φτάνει το μυαλό τους. Το περιστατικό είναι το δεύτερο σε έξι μήνες.
Πρωί, στη Λ. Μαρκοπούλου, στο δρόμο για το ΑΤ Κερατέας, για την έκδοση του διαβατηρίου «Big Brother». Πάω με 90, όταν από τις πικροδάφνες πετάγεται το όργανο. Σταματάω. (φωτό του Seat Leon που να δείχνει το παρ μπριζ) Θα κάνουν έλεγχο στα διερχόμενα οχήματα, σκέπτομαι.
― ¶δεια, δίπλωμα και ασφάλεια.
― Τι έκανα, αν επιτρέπεται;
― Οδηγούσατε με 90, με όριο τα 70, κι έχετε και φιμέ.
― Κρασί;
― Όχι, τζάμια!
Μου δείχνουν την αντηλιακή μεμβράνη που από κατασκευής έχει το Leon.
― Μα, έτσι είναι απ’ το εργοστάσιο, τολμάω.
― Να το αλλάξετε.
Πάω στο ΑΤ Κερατέας. Ζητάνε φωτοτυπίες. Ξανά στο Seat. Βρίσκω το μαγαζί. Το ίδιο έχουν κάνει άλλοι δέκα. «Τρώω» δύο ώρες, επιστρέφω στο τμήμα, το οποίο, εκτός από προσωπικό, έχει και κάπου ένα εκατομμύριο μύγες που πετάνε και κάθονται παντού.
― Δε σας ενοχλούν; Pωτάω την κυρία υπαξιωματικό.
― Έτσι είναι εδώ, απαντάει.
Μου λένε «περάστε σε ένα μήνα, αφού πρώτα τηλεφωνήσετε». Πήγα, το πήρα και τώρα η κάθε μου κίνηση καταγράφεται καλύτερα από τον Μ.Α. Αν, όμως, κάνω καμιά στραβή, αν γράψω καθαρά αυτά που πιστεύω για ανδροειδή που κυβερνάνε τον πλανήτη, δε θα επιτρέψουν να ξαναπάω στην... Κερατέα!
Οι δικές περιπέτειες είναι παρωνυχίδα μπροστά στην κλοπή που επιχειρούν οι οργανώσεις και οι κρατικές και ιδιωτικές εταιρείες της χώρας. Eίπαμε: όταν τα οικονομικά του μπουρδέλου δεν πάνε καλά, θέτουν (αναδρομικά) σε ισχύ νόμους ή φλομώνουν τους υπηκόους στα πρόστιμα. Όπως έγινε πρόσφατα με το θέατρο για κατάληψη των ακτών του Ελληνικού από κέντρα (που είχαν πάρει άδεια από τους προηγουμένους, που διαδέχτηκαν τους επομένους). Τώρα λένε ότι θα γκρεμίσουν τα αυθαίρετα στα δάση και στον Κηφισό. Δε θα το κάνουν, όχι γιατί δε θέλουν, αλλά επειδή δεν μπορούν. Το σύστημα είναι διαβρωμένο από το κεφάλι έως τα νύχια και απλώς δε λειτουργεί, εάν δε λαδωθεί.
Ένας έξυπνος τρόπος λαδώματος είναι να δίνεις κλήσεις για υπερβολική ταχύτητα σε δρόμους όπου κανείς, μα απολύτως κανείς, δεν τα τηρεί, επειδή επίτηδες τα έχουν βάλει τόσο χαμηλά! Φασούλι το φασούλι γεμίζει το σακούλι - των δομημένων ομόλογων.
Η ιστορία των 4Τ μέσα από ένα γράμμα
«Κώστα Καββαθά, η επιστολή αυτή είναι μόνο για σένα», έγραφε ο αποστολέας της, ζητώντας να μη δημοσιευθούν τα στοιχεία του. Τα αφαιρώ, λοιπόν, αλλά τη δημοσιεύω, επειδή δείχνει πόσο δίκιο έχω, όταν γράφω για την ποιότητα των αναγνωστών μας.
Κάπου στην Ελλάδα, 13-6-07
Αγαπητέ δάσκαλε και φίλε Κώστα Καββαθά,
Εκατό φορές έγραψα, διόρθωσα και τελικά δεν έστειλα. ―Τι να τον ζαλίζω, αφού τα ξέρει... Αλλά τώρα, υπό το κράτος της συναισθηματικής φόρτισης, καθώς διαβάζω στο «Εν Λευκώ» για το διαγωνισμό οικονομίας της SHELL, δεν τη γλιτώνεις. Σε διαβάζω από το AUTO EXPRESS και μετά το τέταρτο τεύχος των 4Τ. Δε μου λείπει κανένα τεύχος.
Το 1999, ως διευθυντής του... [αναφέρεται η σχολή], είχα την ευκαιρία να υλοποιήσω το όνειρο που εμπνεύστηκα από εσένα. Δηλαδή να κατασκευάσουμε στα εργαστήρια στο σχολείο [ΤΕΕ] ένα ηλιοκίνητο όχημα. Μίλησα στους συναδέλφους καθηγητές και ενθουσιάστηκαν. Σκοπός μου ήταν να πιστέψουν μαθητές και καθηγητές ότι μπορούν. Σε αυτό με στήριξε ένας συνάδελφος ηλεκτρονικός-μηχανικός, εγώ είμαι πτυχιούχος μηχανικός-ηλεκτρολόγος της παλιάς καλής σχολής υπομηχανικών, που είχε σπουδάσει στη Γαλλία. «Γιάννη», μου έλεγε, «μπορούμε. Δεν είναι καλύτεροι από εμάς. Απλώς, μελετάνε περισσότερο και έχουν οργανωμένο πλαίσιο μέσα στο οποίο δουλεύουν». Ξεκινήσαμε. Βρήκαμε λεφτά, αντλήσαμε πληροφορίες από παντού. Επικοινωνήσαμε. Με βοήθησες. Μπορεί και να μην το θυμάσαι. Δουλεύαμε με ενθουσιασμό. Δύο συνάδελφοι της Σχολής Kαλών Tεχνών -ο ένας με, ας πούμε, ειδικότητα στη γλυπτική- με διαβεβαίωναν: «Γιάννη, ό,τι σχήμα χρειαστεί μπορούμε να το δώσουμε. Από οποιοδήποτε υλικό κριθεί απαραίτητο». Βρήκαμε στην Ελβετία εύκαμπτα φωτοβολταϊκά στοιχεία, που θα προσαρμόζονταν πάνω στο σκάφος. Από την πρώτη στιγμή ενημέρωσα λεπτομερώς τον προϊστάμενο του γραφείου τεχνικής εκπαίδευσης. Θα περίμενε κάποιος -εσύ όχι, γιατί τα πέρασες πολλές φορές- ότι ο γεωπόνος προϊστάμενός μου θα με βοηθούσε. Αμ δε. Ούτε ένα τηλέφωνο. Αντί συμπαράσταση, πόλεμο και υπονόμευση, όχι μόνον από αυτόν. Συμβαίνουν και στα σχολεία. «Αυτός θα βγει πάνω από εμάς; Θα ξεχωρίσει; Πάρτε του το κεφάλι». Νεαρός, είχα το «προνόμιο» να πηγαίνω το βράδυ στο Γυμνάσιο και την ημέρα να δουλεύω στον [...], το ίδιο όταν αργότερα σπούδαζα. Έτσι, ήμουν μάστορας ηλεκτρολόγος με άδεια εξασκήσεως επαγγέλματος. Όταν δίδασκα στα παιδιά θεωρία, ήξερα τι έλεγα. Ήξερα ότι μπορούσαμε να πραγματοποιήσουμε το όνειρο. Και αυτοί ήξεραν τι έκαναν. Με καρατόμησαν. Έτσι γούσταραν. Χωρίς ούτε καν δικαιολογία. Τοποθέτησαν στη θέση μου άνθρωπο που δε δούλεψε ποτέ στο σχολείο. Παράσιτο. Είχε όμως εύκαμπτη μέση και έκλεινε τα μάτια όποτε χρειαζόταν με απίστευτη ευκολία. Έτσι, το όνειρο έλαβε τέλος. Θα μπορούσαμε στους Ολυμπιακούς του 2004 να ήμασταν κι εμείς εκεί. Σ’ αυτά που σου γράφω δεν υπάρχει καμία υπερβολή.
Χρωστάω σε σένα και τη γνωριμία μου με την Ελλάδα. Η γνωριμία μου αυτή με βοήθησε να ιδρύσουμε μαζί με άλλους φίλους τον ορειβατικό σύλλογο [...] και έτσι ανεβήκαμε σε πολλά βουνά της Ελλάδας. Ας σταματήσω εδώ.
Γεια χαρά,
ΜΜ
Όνομα και διεύθυνση στο περιοδικό